สรรค์สร้าง

สรรค์สร้าง
ผลงานองค์ประกอบศิลป์ชุดแรก

เบื้องลึก

HELL OF GOD

การเริ่มต้น

การเริ่มต้น

กว่าสิบปีที่ ฐกฤต แสดงออกต่องานศิลปะ
ผ่านทางปลายดินสอ และพู่กัน

บัดนี้โลกเปลี่ยนไป
ต่อแทนการแสดงออกของงานศิลปะ

เปลี่ยนไปตามยุคสมัย
ผลงานชุดนี้ เป็นผลงาน ทางคอมพิวเตอร์ชุดแรกของเค้า
ด้วยการลองผิด ลองถูก

ทดงานที่เค้ากลัวมาตลอดชีวิต
สื่อคอมพิวเตอร์
เข้ามาแทนปลายพู่กัน


"ไม่เคยทำ ไม่ได้แปลว่าทำไม่ได้"

วันเกิด

วันเกิด

ขอบคุณครับพ่อ
ขอบคุณครับแม่


ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง

"ขอบคุณครับ"

ทางเลือก...

โตขึ้นอยากเป็นอะไรลูก?

นี่คงเป็นคำถามที่ทุกคน
คงจะเคยได้สัมผัส
ไม่ว่าจะจากบุพการี หรือญาติมิตร

แต่นั้นซิ!!!
โตขึ้นเราอยากจะเป็นอะไร
คุณเคยนำคำถามนี้
มานั่งหาคำตอบให้กลับตัวเองบ้างไหม

สำหรับฐกฤต วันนี้
หลังจากที่ได้เข้าเรียนในรายวิชานึง
ครูประจำชั้นได้พูดว่า
คิดไว้รึยังว่าจบไปจะทำงานอะไร?
มันเป็นเสมือนยานพาหนะ
ที่พาเขา ข้ามเวลากลับไปสู่ในวัยเด็ก

คล้ายๆกันไหมกับคำถามในช่วงต้น

สำหรับเค้า คนแบ่งได้สองประเภท
คือ
เกิดมาเพื่อจะเป็น
หรือ
อยากที่จะเป็น

แต่เขาเกิดมาเป็นอย่างไหนล่ะ?

ครั้งนึงฐกฤตเคยคิดว่า
เขาอยากจะเป็น ศิลปิน
นักสร้างงานศิลปะ
เพื่อขายและตอบสนองตัณหาของตัวเอง

แต่
วันเวลาที่ผ่านไป วัยวุฒิที่โตขึ้น
โลกที่เต็มไปด้วยธุรกิจ
ทำให้เขากลับมานั่งคิดว่า
เขาต้องการเยี่ยงนั้นจริงหรือ

หรือดีไซเนอร์
ผู้ซึ่งสร้างงานศิลปะ
เพื่อตอบสนองตัณหาของผู้อื่น
เพื่อให้ได้มาซึ่งปัจจัยที่ใช้ในการดำรงชีวิต

มันคงเป็นเส้นทางคู่ขนาน
ที่ให้เราต้องเลือกเดินทางต่อไปในทางใดทางนึง
แต่แล้วทำไม
เราไม่เดินตรงกลางของคู่ขนานสายนี้ล่ะ
อาจเป็นเพราะ
เราถูกปลูกฝังไว้ว่าอย่าจับปลาสองมือ

ฐกฤตไม่คิดอย่างนั้น
เขาจะเดินบนเส้นทางสายกลาง
ระหว่างดีไซเนอร์กับศิลปิน
ผู้สร้างงานเพื่อสนองตัณหาทั้งตนเองและผู้อื่น

นี่คือความคิดของฐกฤตในตอนนี้
แต่ใครจะรู้เล่าว่าถนนสายขนานแห่งนี้
จะทอดยาวไปถึงที่ไหน
ปลายทางของมันจริงๆ
อาจจะบีบให้เขา

ต้องเลือกเดินทางใดทางนึงก็อาจเป็นไปได้...

ท่าพระจันทร์

ท่า ทีแห่งความมานะ พยายาม
พระ คุณเจ้าขอช่วยบันดาลพร

จันทร์ เจ้าเอ๋ยช่วยให้สมคำอธิฐาน

ท่าพระจันทร์
ท่าน้ำ
เส้นทางดำเนินสัญจร
ตลาดของอุปโภค บริโภค
และ
ที่ตั้งมหาวิทยาลัย
ของคนกรุงเทพฯ
มาแต่ช้านาน...


ครั้งนี้ ฐกฤต ขอพักเรื่องงานเอาไว้ก่อน
แต่เค้านั้น อยากจะมาแบ่งปันประสบการณ์
ที่เค้าได้พบเจอมา
ในช่วงเวลาระหว่างที่นักศึกษาทั่วไป
เรียกกันว่า
ปิดเทอม

นานมาแล้ว ที่ฐกฤตเคยตั้งปณิธานไว้ว่า
หลักจาก เค้าได้ก้าวเท้าออกมาจากรั้วลั่นทมแล้ว
ที่ที่เค้าจะเหยียบย่างต่อไป นั้นก็คือ
รั้วท่าพระจันทร์
หรือเราๆเรียกกันว่า
มหาวิทยาลัยศิลปากร

แต่ด้วยมรสุมทางชีวิต
และมุรสุมทางความคิด
เรือแห่งความฝันลำนี้
ค่อยๆลอยล่องออกห่าง
จากท่าน้ำแห่งนี้มากขึ้นทุกที ทุกที
กว่าจะรู้สึกตัวอีกที่
เค้าก็ไม่มีโอกาศ
ที่จะได้ก้าวข้าม
ไปเหยียบโป๊ะเรือแห่งความฝันนั้นอีกแล้ว

แต่ก็หาใช่ว่าแม่น้ำสายนี้จะมีท่าให้เข้าเทียบ
แห่งเดียวซะเมื่อไหร่
เพื่อการเอาชีวิตรอด
เค้าจึงเข้าเทียบท่าที่ท่าน้ำแห่งนึง
เพื่อให้หายเหนื่อย หยุดพักเอาแรง
กลับการที่ต้องล่องแม่น้ำแห่งชีวิตมาหลายขวบปี
แต่สิ่งที่เค้าพบกลับตรงกันข้าม
สถานที่แห่งใหม่นี้
ไม่ใช่เป็นแค่สถานที่พัก
เพียงชั่วคราวเท่านั้น
แต่กลับตรงกันข้าม
มันกลับเปี่ยมไปด้วย
พืชพรรณแห่งมิตรภาพ
พฤกษาแห่งความรู้
ที่พร้อมให้เค้าได้เก็บเกี่ยวอย่างเต็มที่

แต่ครั้นลมเหนือแห่งความหวัง
ได้ลอยพัดกลับมาอีกครั้ง
เค้าจึงไม่พลาดที่จะออกลงเรือ
มือนึง ดึงกางใบเรือ
มือนึง จับไม้พาย


เพื่อลองฝ่าคลื่นน้ำแห่งการแก่งแย่ง
ฝ่าฟันฝูงเรือนับพัน
ที่พยายามเข้าเทียบ
ที่ท่าน้ำเล็กๆแห่งนี้

ท่าน้ำแห่งตำนาน
ท่าน้ำแห่งความหวัง
ท่าน้ำแห่งชีวิต

"ท่าพระจันทร์"

จุดเปลี่ยน และ บทสรุป

คุณเคยสงสัยไหม
ว่าทำไม คนเราเวลาอยากพักผ่อน
ต้องไปเที่ยว?

ความเพ้อฝัน

ผลงานนี้ ใช้เวลาผลิต1คืน
แต่เป็นผลงานหนึ่งในหลายๆชิ้นที่เค้าชอบมาก

จากที่ผมถามไว้ข้างต้น
ฐกฤต เคยนั่งสงสัยว่าทำไม คนเราเวลาอยากพักผ่อน
ต้องไปเที่ยว
แต่เค้าก็เป็นคนนึง ที่ฝันว่าอยากจะออกเดินทาง
เพื่อแสวงหาประสบการณ์ใหม่
เสมือนหาน้ำมาเติมใส่แก้ว
ที่ไม่มีวันเต็มของเค้า...

ตัวตน

ชิ้นนี้เป็นงานสรุปของ วิชาองค์ประกอบศิลป์ของ ปวช.3
เป็นผลงานที่สรุปยอดของศัพวิชา
ที่เค้าฝ่าฝันมาตลอด3ปีภายในสมรภูมิลั่นทม

เป็นงานที่เค้าภูมิใจที่สุด
งานนี้ได้รับรางวัลอันดับ1ของภาควิชานี้ ในวิทยาลัยช่างศิลป
แต่หาใช่รางวัลไม่
ที่ทำให้เค้าภูมิใจได้มากขนาดนี้
ถ้าลองมองเนื้อแท้ของงานชิ้นนี้ให้ทะลุปุโปร่งแล้ว
รางวัลเป็นเพียงตัวมอด1ตัวในกระสอบข้าวสารเท่านั้น

งานชิ้นนี้ คือบทสรุป คือทุกอย่าง
ที่เค้าลงแรงลงใจอย่างเต็มที่
ลงมือทำอย่างกับไม่เคยรู้จักกับคำเหน็ดเหนื่อย
ดั่งฝีพายเรือหางยาว ที่ไม่ยอมหยุดพายจนกว่าจะเข้าถึงเส้นชัย

หัว
สมองที่หลั่งไหลออกมาจากศีรษะ
ลายหยักของมันคือชื่อวิชาต่างๆที่เค้าได้พร่ำเรียนมา

ปากหมา
ปากหมาไม่ดีอย่างไร?
หลายคนต่างชอบในตัวของหมา
มันน่ารัก มันรักเจ้าของ มันซื้อสัตย์
แต่พอถูกเรียกว่า ปากหมากลับมีโทษะ
ดั่งสุภาษิต "เกลียดตัว กินไข่" ยังไงยังงั้น
ทั้งที่หมามีปากไว้
ปกป้องตัวมันเองจากศัตรู
ปกป้องเจ้าของอันเป็นที่รักของมัน

คอ
ช่วงนั้นเป็นการก่อสร้างสนามบินในตำนาน
สนามบินสุวรรณภูมิ
สนามบินที่เป็นแหล่งอาหาร
ของนักการเมืองมาหลายรุ่นหลายสมัย
ที่กินดื่มกันอย่างสำราญ แต่ไม่ทำ
กลับกลายเป็นจุดทำลายนักการเมืองที่กิน
"แต่ทำ"

แขนซ้าย
กล้ามเนื้อ Anatomi วิชาที่ศักดิ์สิทธิ์
วิชาที่ทำให้เค้าได้รู้จักกับอาจารย์ใหญ่
มองทะลุเห็นกระดูก และเส้นเลือดสีเขียว
หลายๆท่านคงทราบดี วิชาศิลปะจะคู่กับสีเขียวเวอร์ริเดียน
ซึ่งเป็นสีที่ อ.ศิลป์ พีระศรี ชื่นชอบ
ลึกลงไป ดอกลั่นทม ต้นไม้ประจำช่างศิลป
ประหนึ่งเราคือคนของที่นี่
เป็นลูกหลานของที่นี่
พี่น้องของที่นี่
เราคือคนของ ว.ช.ศ.
"วิทยาลัยช่างศิลป"

แขนขวา
ตลอด3ปีในรั้วลั่นทม เค้าเจอผู้คนมากมาย
หลากหลาย ทั้งดี ร้าย
คนในภาพนั้นคือคนที่มีความสำคัญต่างๆในชีวิตเค้า

เอว
ขบวนรถไฟ เด็กช่างศิลปจะอยู่คู่และรู้จัก
รถไฟเป็นอย่างดี
มันเป็นทุกอย่าง พาหนะที่นำพาเรามาศึกษา
สถานที่รับน้องอันน่าสะพึงของรุ่นน้อง
สถานที่รับน้องสุดหรรษาของรุ่นพี่
ห้องครัวพักกินข้าว ห้องน้ำขับถ่ายของเสีย
แม้กระทั่ง เตียงนอน
หรือเรียกง่ายๆว่า "บ้าน"

กางเกง
เป็นอารมย์ขันที่ฐกฤตแอบสอดแทรกเอาไว้
กางเกงรูปจระเข้ราคอต มีไกรทองชี้หอกไปที่หัว
หรือเรียกง่ายๆว่า
หัวตะเข้

เท้า
ใครๆต่างเข้าใจว่า คนที่เข้ามาเรียนที่นี่คือ สุดยอด
ต้องแกร่ง ต้องเก่ง
แต่สำหรับฐกฤตเค้าคิดต่างออกไป
ความรู้ทางศิลปะที่เค้าได้รับจากที่นี่
ถ้าเทียบกับ
ความรู้ทางศิลปะทั้งหมดแล้ว
ก็เหมือนน้ำที่ท่วมเพียงข้อเท้า เท่านั้น

ผลงานที่รวบรวมประสบการณ์
ทั้งดีและร้าย
สะสมจนเป็นการ
ตกผลึกทางความคิด
บทสรุปของมัน คือ

"ตัวตน"

จุดเปลี่ยน๒

หลังจากยังมึนกับหมัดฮุคขวานั้น
ฐกฤตกลับมานั้งคุยกับตัวเองอีกครั้ง เป็นครั้งที่2

ทำให้เค้าค้นพบต่อมาอีกว่า
สำหรับเค้าสิ่งที่ใช่อาจไม่ชอบ
และสิ่งที่ชอบอาจไม่ใช่

แต่ก็ใช่ว่าของเดิมที่เราฝ่ามาจะไม่ทิ้งอะไรไว้ให้เลย
ตรงกันข้าม
ทุกอย่างที่เราวิ่งผ่านมันมา ย่อมทิ้งอะไรไว้ให้เราเสมอ
เสมือน มิตร ชัยบัญชา ผู้ซึ่งเป็นฮีโรของมารดาของเค้า
ไม่ว่าเวลาจะผ่านล่วงเลยมากี่สิบปี เนื้อหนังที่สวยงาม
สลายเป็นเถ้ากระดูกและผงธุรี
แต่ผลงานภาพยนต์ของเค้า
ก็ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวของพวกเราทุกคน

แนวงานเซอร์เรียลริสติกที่เค้าชอบ
กับงานPop artที่เค้าทำแล้วมีความสุข
มันจะยอมมาอยู่ในบ้านหลังเดียวกันได้

ดั่งสุภาษิตคำพังเพยของไทยเรา
เสือสองตัวมิอาจร่วมถ้ำเดียวกันได้

แต่นี่ล่ะคือความท้าทาย
ที่สร้างแรงบันดาลใจ ให้ไฟในตัวเด็กหนุ่ม
นามว่าฐกฤต ให้ลุกโชติช่วงอีกครา

ต้นไม้ ใน กลางเมือง

ผลงานนี้เป็นงานที่เค้าได้ลองผสมผสาน
แนวศิลปะทั้ง2ศาสตร์ให้อยู่ร่วมกัน

สะท้อนให้ออกมาทางการประชดประชัน ล้อเลียน เสียดสี
แต่ก็ยังคงมีความสนุกของงานป๊อปผสมอยู่ด้วย

จุดมุ่งหมายของเค้าคือ
ต้องการเห็นทุกคนที่มาชมงานของเค้า
มีลอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปากก็เพียงพอ

ยุคโลกาวิบัติในปัจจุบัน การเอารัดเอาเปรียบ
แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นของผู้คน มีมากขึ้น
เสมือนเป็นไมโครชิพที่ลงโปรแกรมฝังไว้ให้หัวของมนุษย์ทุกคน
มาตั้งแต่ที่ปอดเริ่มขยับ เอาอากาศเอาไปเลี้ยง

จนเราลืมที่จะให้เกียติกับเผ่าพันธุ์ที่ตั้งรกรากอยู่มาก่อนเรา
นั้นคือ "พฤกษา"

มนุษย์อ้างตัวเป็นเผ่าพันธ์ที่รักสันติ
มนุษย์อ้างตัวเป็นผู้ที่มีปัญญาชน
มนุษย์อ้างตัวเป็นสัตว์ประเสริฐที่สุดบนผืนพสุธานี้

ครั้นปัจจัยเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง
เคยมีคนกล่าวไว้ว่า
"เงินไม่ใช่พระเจ้า แต่เงินเป็นพ่อของพระเจ้าอีกที"
เงินทำให้เราลืมทุกอย่าง กระทั่ง

จนเราลืมส่องกระจกไปว่า มนุษย์เราเองนั้นเหละที่เกิดมาเพื่อเป็น

"ผู้ทำลาย"

สูงสุด คืนสู่ สามัญ

เกิด แก่ เจ็บ และ ตาย

ปัจจัยที่ทำให้พระศาสดาของศาสนาพุทธ ยอมสละพระราชบัลลัง
ยอมออกบวช ออกค้นหาการตรัสรู้ เพื่อให้หลุดพ้นห่วงกงกรรมกงเกวียนเหล่านี้
แต่ตัวท่านเองก็หนีไม่พ้นจากการนิพพานอยู่ดี

ฐกฤตอยากลองเล่นกับทษฎีนี้ สร้างงานที่สามารถเข้าใจได้ง่าย
งานที่ผู้คนรับเข้าตัวได้โดยที่ยังเหลือ
รอยยิ้มไว้ให้กับเค้า

เค้าเปรียบเปรยดังนี้
ทารกวัยแรกเกิดเสมือนลูกเต่าที่เพิ่งฟัก อ่อนแอ บอบบาง
ไร้ถึงการป้องกันตัวจากภัยอันตรายใดๆทั้งปวง

วัยเด็กเสมือนลูกลิง ซุกซน ตื่นตาตื่นใจกับสรรพสิ่งใหม่ๆรอบตัว
ที่ไม่สามารถมองเห็นผ่านถุงน้ำคร่ำได้ตลอด9เดือน
ต้องการออกมาลองสัมผัส และชื่นชม
ทดลอง และ เรียนรู้ สิ่งใหม่ๆ

วันรุ่น เสมือนควาย ควายหาใช่สัตว์ที่โง่ไม่
สิ่งมีชีวิตที่โง่ที่สุด คือสิ่งมีชีวิตที่เรียกผู้อื่นว่า "โง่"
วัยรุ่น วัยเรียน วัยทำงาน
คุณเคยเห็นควายสนทนาเชิงน้อยใจกับเจ้าของ ของมันว่าเหนื่อยไหม?
ไม่ว่าแดดจะร้อน พื้นจะแฉะ
กี่ทีที่ก้านหวายลงฟาดบนหลัง
กี่ครั้งที่รอยบาดแผลผุดขึ้นมา
มันไม่เคยที่จะหันมาพูดว่าไม่ไหว หรืออกตัญญูโดยการหันมาขวิด
ประหนึ่งมันคิดว่า
"อย่าปริดชีพตนเอง ด้วยการทรยศผู้ที่มีพระคุณ"
ผู้ที่คอยให้ข้าว ให้น้ำ
ไม่ว่าใครจะต่อว่า ด่าทอ
ไม่ว่าใครจะไม่รับฟังปัญหา
ไม่ว่าใครจะดูถูกดูแคลน
วัยรุ่นจะต้องมีพลัง สู้งาน สู้ใจ สู้ตนเอง
ดั่งควายที่สู้งาน

วัยทำงาน เสมือนสุนัขจิ้งจอก คนเรามองว่า
สุนัขจิ้งจอก หรือ หมากระจอก ตัวนี้
คือสัตว์ที่เจ้าเล่ห์ เพทุบาย ช่อฉ้นช่อโกง
หาลืมไปว่าเราทุกคนมีความเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนอยู่ในหลืบของหัวใจ
ซ่อนอยู่ลึกๆกันทุกคนอยู่แล้ว
เพียงแต่เค้าผู้นั้น จะหยิบมันมามาใช้หรือไม่
หรือยอมรับ ในความเจ้าเล่ห์ของตนเองหรือไม่
ฐกฤตมองว่า ความเจ้าเล่ห์ถ้าเราทำมาใช้ในทางที่ถูก
มันคือพระคัมภีย์แห่งการเอาตัวรอดที่ดีที่สุดเลยก็ว่าได้
เอาตัวรอดจากผู้ล่า ทั้งในป่าไม้ และในป่าคอนกรีต

วัยเกษียณ เหมือนเต่าเฒ่าผู้อยู่รอวันกลับคืนสู่ทะเลบ้านเก่า
วัยที่ผ่านโลก ผ่านสมรสุมทางความคิด
แต่ยังไงกงเกวียน ที่ไม่เคยหยุดหมุนนี้
ก็ไม่เคยมีผู้ใด สามารถหนีและหลุดพ้นมันไปได้
เต่าน้อย กลับกลายเป็น เต่าแก่วัยชรา
อ่อนแอ บอบบาง
ไร้ถึงการป้องกันตัวจากภัยอันตรายใดๆทั้งปวง

ต้นไม้ที่เหี่ยวแห้ง รอวันโรยรา
แต่อดีตมันก็เคยให้ดอกให้ผลที่บานสะพรั่ง

และอยู่ใน

ความทรงจำตลอดไป...

จุดเปลี่ยน

คุณเคยนั่งสังเกตุตัวเองบ้างไหม?
ว่าชีวิตของคนเรา สิ่งที่หวังไว้กับสิ่งที่ได้มา
มันมักจะแล่นสวนทางกันตลอด

ไม่ว่าจะเรื่องใดๆ สิ่งเหล่านี้
มักจะสอดแทรก ชอนไช เข้าไปผสมได้ตลอด

คุณเคยตั้งคุณสมบัติของคู่ครองในอนาคตดูบ้างไหม?
กำหนัลว่าจะต้องมีรูปร่างแบบนี้ หน้าตาแบบนี้
อุปนิสัยเยี่ยงนี้

แต่.......
สิ่งที่ได้มา กลับตั้งตัวตรงข้ามกัน
แต่.......
ใช่ว่าเราจะไม่รู้สึก ปิติ
แต่......
กลับรู้สึกดี ที่ได้มันมา
อาจ.....
ต้องใช่เวลาเพื่อปรับความเข้าใจซึ่งกันและกันซักนิด

เช่นเดียวกับ ฐกฤต ในตอนนั้น
เค้ารู้สึกขัดแข้งในตัวเอง สับสน
เยี่ยงคนที่อยากพิชิตยอดเขาเอเวอร์เรส
แต่ใครเล่าจะรู้ว่า ปลายจุดบนยอดเขานั้นอาจจะไม่มีอะไรเลย
ไม่เป็นอย่างที่คาดหวังไว้
มีแต่ความอ้างว้าง สายลมหนาวลอยกระทบตัว

เค้าใช้เวลานั่งคุ่นคิด จนสรุปยอดความคิดได้ว่า
บางครั้งความสุขที่แท้จริงมันไม่ได้อยู่ที่จุดหมาย
แต่มันซ่อนอยู่ในระหว่างเส้นทางที่เรากำลังเดินทางต่างหาก

แล้วจะทำงานที่เราชอบ รู้สึกดีเมื่องานเสร็จ
ได้หนีบเข้าข้างรักแร้ ก้าวย่างออกไปเพื่อ
แสดงต่อหน้าสาธารณะชน
หวังเพียงพยัญชนะตัวแรกของภาษาต่างชาติ
แค่ตัวเดียว

แต่ระหว่างที่ผลิตผลงานกลับไม่มีแรงบันดาลใจ
ไม่มีความสนุก ไม่มีซึ่งคึกครื้น

ฐกฤต หันไม่สะดุดกับแนวศิลปะ ที่เราๆต่างเรียกว่า
"POP ART"

ของรัก

หลังที่ฝ่าสมรภูมิพู่กันในรั้วลั่นทมมาตลอด2ปี
ผลงานนี้เป็นงานตอนช่วงเวลาปวช.ปีที่3
เป็นงานแรกบนขบวนรถไฟที่วิ่งเข้าสู่สถานี pop art
งานที่เค้าไม่เคยคิดจะลอง
หรือแม้แต่จะสัมผัส
ก้าวแรกที่เท้าเหยียบบันได มือจับราวรถไฟขบวนนี้
เค้าคิดอยู่ในหัวเสมอว่า
เราจะไปคันนี้ดีหรือ?

แต่ถ้าไม่ลอง แล้วจะหยั่งรู้ได้ยังไงว่า
ขบวนนี้จะดีหรือไม่

เสมือนดอกไม้ที่ไร้ซึ่งความงาม
แต่เปี่ยมไปด้วยกลิ่นหอมที่เรามิอาจลืม

หรือ อาจจะไร้ซึ่งความหอมดั่งรูป ของมันก็เป็นได้

ระหว่างเดินทางสร้างงาน เค้ารู้สึกถึงทิวทัศน์ที่สวยงาม
ความรู้สึกแปลกๆวิ่งเข้ามาชนกับสมองของเค้าอย่างจัง
รู้สึกต่างจากสีน้ำมัน
ความกังวัลที่เคยวนเวียนกลับลอยหอยไป
พร้อมๆกับขบวนรถไฟที่วิ่งผ่านสายลม

ผลงานแสดงถึงของรักที่วนเวียนอยู่ในซีรีบัมของเรา
ในหัวของ ฐกฤต ก็คงไม่ต่างอะไรกับเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป
ทั้งสุรา เมรัย นารี บุพการี

แต่เมื่อมาถึงจุดลงสถานี่แรก
นายตรวจด่าน ที่มีชื่อว่า อ.ศักดิ์ชาย
ความกังวลยิ่งเพิ่มทวี
ระหว่างรอเข้าแถวเพื่อส่งงาน ความกลัวและกังวลก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จนนายตรวจเดินมาหยุดที่หน้าของ ฐกฤต
สายตาเพ็งไปที่เด็กหนุ่มใส่แว่นตาในภาพนั้น

ซักครู่ นายตรวจก็เอ๋ย ถามมาว่า
คุณคือ "คนที่ทำสีน้ำมันคราวที่แล้วใช่ไหม"
คำตอบที่วิ่งสวนออกไปคือ "ใช่ครับ"
เหมือนหมัดฮุคขวาของไมค์ ไทสันวิ่งตรงเข้ามา
พร้อมกับจารึกไว้ที่ขมับของเค้าว่า

"ผมรู้สึกว่าคุณเหมาะกับงานนี้มากกว่านะ"

ปฐมฤกษ์ ๒

ผลงานในรั้วดอกลั่นทม
ดอกไม้แห่งความเศร้า ที่ไม่ได้เศร้าดั่งชื่อ

ผลงานในช่วงนั้น ซึ่งเต็มไปด้วยความคะนอง
ไฟในตัวเด็กน้อยที่กำลังโชติช่วง
เนื้องานเต็มไปด้วยการประชดประชัน เสียดสี รุนแรง

มลพิษทางสังคม

ผลงานแสดงถึงปัญญาการมีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควร
ที่ไร้ซึ่งการคุมกำเนิด

การที่เด็กน้อยวัยแรกแย้มอยากจะทดลองใช้
อวัยวะที่บุพการีให้มาแต่กำเนิด
โดยไม่คำนึงนึกคิดถึงบทสรุปที่จะตามมาในภายหน้า
ซึ่งเกิดมาจากแรงผลักดันของสารคัดหลั่งที่พลั่งพรู
ออกมาจากสมองให้ทำตามสันชาตญาณ
จนกำเนิดออกมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่หายใจด้วยอ๊อกซิเจนบนโลก
ด้วยความสำราญตอนผลิต
แต่ไร้ซึ่งสมรรถนะทางการรับผิดชอบ
สิ่งมีชีวิตน้อยๆพวกนี้จึงค่อยๆผลิบาน
เป็น มหันตภัยทางสังคม....

Powerpuff Girls

คุณเคยสังเกตุไหมว่าทำไม
ตัวการ์ตูนฝ่ายธรรมมะถึงไม่เคยบาดเจ็บ?

ฐกฤตก็เป็นคนนึงที่คิดเช่นนั้น
เค้าอยากจะลองล้อเล่นกับผู้กำกับ
จับฝ่ายธรรมมะ มาสะบักสะบอม
มันคงจะน่าดูชม...

ชีวิตและที่ว่าง

ผลงานจุดเปลี่ยน ที่ทำให้ฐกฤต ยอมหันหลังให้กับอคิลิค
แล้วเปิดน้อมรับให้กับ Oil Colour
บทเรียนที่เค้าอยากจะทดสอบตัวเอง
ตั้งแต่เริ่มเหยียบลาดกระบัง

เป็นช่วงเวลานึงที่เค้าอยากจะลองเปิดประตู
เข้าไปพจญภัยในมิติของ เซอร์เรียลลิสติก
ที่ถึงมี Salvador Dalí เป็นไกด์นำทาง

Salvador Dalí เป็นศิลปินต่างชาิติลำดับต้นๆที่ฐกฤตหลงใหล
ด้วยเฉดสีที่รุนแรง รูปทรงที่อิสระ
ช่วยขับเคลื่อนด้ามพู่กัน
ให้บดขยี้เนื้อสีกับผืนผ้าดิบได้ดั่งใจคิด

ในผืนดินที่แห้งผาก ภูเขาอันแห้งแล้ง
ท้องฟ้าที่พร้อมจะกลืนกินทุกอย่าง
ย่อมมีชีวิตแฝงไว้ คล้ายกับโอเอซิสในซาฮาร่า
แสงเทียนในยามค่ำคืน ฉันใด ก็ฉันนั้น

นี่เป็นผลงานสีน้ำมันชิ้นแรกของเค้า
และมีอีกหลายชิ้นตามมา
เค้าค้นพบว่างานสีน้ำมัน เป็นงานที่เค้าชื่นชอบมาก
แต่ในความปิตินั้น มีความขัดแข้งกันอยู่ภายใน

จำเป็นไหมที่?
งานที่ชอบคืองานที่ใช่
และงานที่ใช่คืองานที่ชอบ

คำตอบของคำนี้คือ "ไม่"
บางครั้งสิ่งที่ชอบกลับไม่ใช่
บางครั้งสิ่งที่ใช่กลับไม่ชอบ
..................

ปฐมฤกษ์

ผู้ชายคนนี้ชื่อ ฐกฤต ครุธพุ่ม หรือชื่อเดิม พุฒิพงศ์ ครุธพุ่ม
ถ้าพวกคุณเห็นนามปากกาของเค้าคนนี้มี2อย่าง
ก็คงจะหมดความสงสัยไปได้แล้ว

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ชอบเขียนหนังสือหรือชอบอ่านหนังสือ
หรืออาจจะเรียกได้ว่า เค้าเป็นคนที่เป็นปรปักษ์กับตัวพยัญชนะต่างๆเลยก็ว่าได้

เค้าแค่อยากจะหาพื้นที่เล็กๆไว้แสดงผลงานทางศิลปะ
ซึ่งเป็นสิ่งที่เค้ารักเสมือนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับชีวิตของเค้า
เป็นสิ่งที่อาจจะพูดได้ว่า เค้าทำมันได้ดีที่สุดแล้ว
ทั้งแต่เค้าเกิดมาบนโลกใบกลมๆใบนี้

ฐกฤตเริ่มวาดรูปตั้งแต่เล็ก เริ่มก่อนที่เค้าจะเขียนก.ไก่เป็นด้วยซ้ำ
แต่จะขอข้ามมาเริ่มพูด ที่งานบนผืนผ้าใบชิ้นแรกของเค้าเป็นอันดับแรก

ความวุ่นวาย
คือชื่อของผลงานชิ้นนี้ เป็นงานสรุปปลายเทอมของวิชาองค์ประกอบศิลป์
ในสมัยที่ฐกฤตยังคงเรียนอยู่ที่ วิทยาลัยช่างศิลป ลาดกระบัง

เป็นงานแรกที่เค้าได้จับพู่กัน จุ่มสีอคิลิค
แล้วละเลงลงบนผืนผ้าดิบสีขาวขึงไม้ฉำฉา

แรงบันดานใจในช่วงนั้น ก็คงมาจากความสดในตัวเค้า
เด็กชายที่เพิ่งจะถูกเปลี่ยนมาเป็นนาย พุฒิพงศ์ ได้ไม่นาน
1เทอมที่เข้ามาอยู่ในรั้วลั่นทม
ประสบการณ์ใหม่ๆทั้งร้าย ดี ที่ไม่มีโอกาสหาได้จากรั้วมัธยม
และในมุมย้อนกลับ
เค้าก็ไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับกลิ่นอายของชีวิตมัธยม
ความวุ่นวายต่างๆรอบตัว

แรงบันดานใจต่อมา มาจากวงดนตรีที่มีชื่อว่า Sublime
วงดนตรีแนวสกาวงแรกที่เค้าได้ฟังเมื่อ7ปีที่แล้ว
หล่อหลอมด้วยกลิ่นควัน จากพฤกษาสีเขียว
ที่โพยพุ่งมาจากไม้ต้นโปรดของหลินฮุ้ย
ผสมผสานกันจดออกมาเป็นผลงาน
ชิ้นนี้........